Szlaki Piesze

długość szlaku – 8 km

kolor szlaku – czerwony

Wędrówkę upamiętniającą martyrologię solecczan rozpoczynamy od dworca PKP. Stąd kierujemy się w ulicę 29 Listopada, przy której usytuowany jest pomnik Bohaterom Walki i Zwycięstwa 1939-1945. Pomnik, którego twórcą jest zmarły w 2005 roku solecki artysta Jerzy Buczkowski, został odsłonięty w 1973 roku. Symbolizuje martyrologię mieszkańców Solca oraz ich udział w walkach na różnych frontach II wojny światowej. Od pomnika idziemy w stronę ul. 23 Stycznia, przy której zlokalizowany jest kościół parafialny pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Świątynia została wzniesiona w latach 1911-1912 w miejscu wcześniejszego, drewnianego kościoła z XVIII wieku. W latach 1929-1931 kościół rozbudowano o boczne nawy w oparciu o projekt znanego poznańskiego architekta Rogera Sławskiego. Przy kościele znajduje się cmentarz rzymskokatolicki założony w 1870 r.

Idąc od bramy głównej w kierunku kościoła, po prawej stronie widzimy zbiorową mogiłę pierwszych ofiar hitlerowskiej okupacji Solca Kujawskiego z jesieni 1939 r. W okresie od września do października 1939 roku członkowie miejscowego Selbstschutzu zamordowali w kilku miejscach ok. 50 polskich mieszkańców miasta. Po wojnie, w 1945 r., szczątki pomordowanych ofiar ekshumowano i pochowano na cmentarzu przykościelnym. Na lewo od zbiorowej mogiły znajduje się grób leśniczego Pawła Kaczyńskiego, zastrzelonego przez Niemców 1 października 1939 r. w lesie na terenie leśnictwa Dobromierz. Obok znajduje się pomnik Armii Krajowej, upamiętniający żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego działających na Pomorzu. Uroczyste odsłonięcie pomnika, przy asyście wojskowej odbyło się 11 listopada 2017 roku. Idąc dalej główną aleją cmentarną w kierunku kościoła, po prawej stronie dojdziemy do Pomnika Niepodległości. Pomnik został odsłonięty w 1999 roku. Po lewej stronie cmentarnej alei znajduje się mogiła legionisty Karola Klimczaka. Idąc boczną alejką prowadzącą na północ odnajdziemy wspólny grób Franciszka Pazgrata – ostatniego przedwojennego komendanta Policji w Solcu Kujawskim, Adama Szupera oraz oficera Wojska Polskiego (nazwiska nie ustalono) – ofiar terroru hitlerowskiego. Dalej znajduje się Kwatera Powstańców Wielkopolskich, w której pochowani są Michał Dyrda z Jaksic oraz Franciszek Piotrowski z Pęchowa. Polegli oni w walce z niemieckim Grenzchutzem w okolicach miejscowości Chrośna w 1919 roku.

Po wyjściu z cmentarza, kierując się w prawo, dochodzimy do budynku, który znajduje się u zbiegu ulic 23 Stycznia i Placu Jana Pawła II. W budynku tym we wrześniu 1939 roku mieściła się siedziba Selbstschutzu – miejsce kaźni wielu Polaków. Przesłuchiwano i katowano tam wielu mieszkańców miasta i gminy. Przesłuchania kończyły się wyrokami śmierci, które wykonywano w różnych miejscach Solca Kujawskiego. Z Placu Jana Pawła II kierujemy się w ulicę Bydgoską. Idziemy w stronę kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przed kościołem znajduje się kamień oraz płyta poświęcone Henrykowi Hoffmanowi oraz Zdzisławowi Gierlińskiemu – ofiarom zbrodni katyńskiej.  Dalej idziemy koło kościoła w stronę ulicy Bohaterów Września. Dochodzimy do płyty, która upamiętnia mieszkańców Solca zamordowanych jesienią 1939 roku. Idziemy do końca ulicy i skręcamy w prawo, w ulicę Żwirki i Wigury. Dochodzimy do cmentarza przy ul. Piotra Skargi. Na cmentarzu zatrzymujemy się przy dwóch grobach: wspólnym Czesława Kobosa i Nieznanego Żołnierza, którzy zginęli w Solcu dnia 3 września 1939 roku, oraz Olgi Żownirenko. Z cmentarza kierujemy się w stronę Otorowa. Niedaleko od drogi znajduje się pomnik upamiętniający ofiary niemieckiej zbrodni z jesieni 1939 roku. W miejscu tym zamordowano kilkuset polskich mieszkańców powiatu bydgoskiego. W 1944 roku Niemcy dla zatarcia śladów zbrodni, spalili szczątki pomordowanych. Warto dodać, że przy asfaltowej drodze prowadzącej do Bydgoszczy znajduje się pamiątkowa płyta z krzyżem – również upamiętniająca ofiary tej zbrodni.

Z Otorowa wracamy do Solca, idziemy ulicą Ogrodową, a następnie ul. Bydgoską. Wkrótce dochodzimy do ulicy Żeglarskiej i skręcamy w lewo. Kierujemy się w stronę znajdującej się nad Wisłą przystani WOPR „Salina”. Przy stanicy skręcamy w prawo i maszerujemy wzdłuż Wisły. Następnie skręcamy w prawo w ulicę Do Wisły i wychodzimy na Plac Jana Pawła II. Skręcamy w lewo i idziemy ul. Wolności, a następnie ul. Toruńską w stronę Parku Miejskiego. Skręcamy w prawo w ul. Sportową. U zbiegu ulic Toruńskiej i Sportowej w dniu 3 września 1939 roku wycofujące się oddziały Wojska Polskiego zostały zbombardowane przez lotnictwo niemieckie. Jedna z bomb zabiła porucznika Czesława Kobosa z 62. Pułku Piechoty Wielkopolskiej oraz drugiego żołnierza (nazwiska nie ustalono). Idziemy dalej ulicą Sportową mijając stadion oraz halę Ośrodka Sportu i Rekreacji i skręcamy w prawo. Szlak kończy się przy ulicy Sportowej.

długość szlaku – 10,5 km

kolor szlaku – czarny

Szlak upamiętnia Jerzego Szafkowskiego – wieloletniego pracownika Nadleśnictwa Solec Kujawski, wielkiego miłośnika Puszczy Bydgoskiej oraz przyjaciela turystów. Uroczyste otwarcie szlaku miało miejsce 13 września 2014 r.

Szlak ma swój początek na stacji PKP w Przyłubiu. Od przejazdu kolejowego wchodzimy w las i kierujemy się na południe, początkowo razem z niebieskim szlakiem im. Mariana Przybylskiego. Wkrótce skręcamy w prawo, by po niedługim odcinku ponownie spotkać się ze szlakiem niebieskim. Od tego momentu szlak prowadzi na zachód. Po niedługim czasie niebieski szlak odbija na południe, zaś my nadal idziemy prosto. Pewnym urozmaiceniem na trasie jest wzniesienie, na które należy wejść. Wkrótce przekraczamy asfaltową drogę prowadzącą w stronę Radiowego Centrum Nadawczego.  Kiedy spojrzymy w lewo (idąc od Przyłubia !), to przy dobrej pogodzie zobaczymy dwa maszty RCN liczące odpowiednio 289 i 330 metrów. Wprawne oko piechura dostrzeże fakt, iż dwukrotnie szlak czarny krzyżuje się z zielonym szlakiem im. Tadeusza Dolczewskiego. Kiedy po raz drugi podczas naszej wędrówki trafimy na asfaltową drogę, będzie to znak, że przekraczamy tzw. chrośniankę. Niedaleko od drogi znajduje się pamiątkowy kamień poświęcony patronowi szlaku. Tuż obok znajduje się tablica z krótkim życiorysem Jerzego Szafkowskiego. Kilkaset metrów dalej rozglądajmy się w lewą stronę. Łatwo bowiem przeoczyć pozostałość strzelnicy Towarzystwa Powstańców i Wojaków, postawionej w dwudziestoleciu międzywojennym. Wkrótce, zgodnie ze znakami szlaku, skręcamy w prawo i kierujemy się w stronę drogi krajowej nr 10. Po przekroczeniu „dziesiątki” idziemy w stronę Nadleśnictwa Solec Kujawski, gdzie znajduje się koniec szlaku.

SZLAK PIESZY IM. TADEUSZA DOLCZEWSKIEGO

długość szlaku – 18 km

kolor szlaku – zielony

Szlak nosi imię Tadeusza Dolczewskiego (1930-2003), wybitnego działacza Oddziału Miejskiego PTTK w Bydgoszczy.

Wędrówkę zaczynamy w pobliżu stacji PKP w Solcu Kujawskim. Przechodzimy tunelem pod torami kolejowym i skręcamy w lewo w ul. Powstańców. Mijając Miejsko-Gminną Przychodnię Zdrowia, idziemy dalej ulicą Powstańców. Po przekroczeniu skrzyżowania ulic Średniej i Powstańców idziemy prosto, a wkrótce za niewielkim rowkiem skręcamy w lewo, a następnie przed ścianą lasu w prawo. Wchodzimy w szpaler drzew brzozowych. Tak dochodzimy do Drogi Krajowej nr 10.

Przechodzimy przez Drogę Krajową nr 10 i idziemy leśnym duktem na południe. Jesteśmy w kompleksie lasów Puszczy Bydgoskiej. Wkrótce po raz pierwszy przecinamy czarny szlak im. Jerzego Szafkowskiego. Po około 4 kilometrach szlak skręca na wschód. W ten sposób zbliżamy się do terenów byłego poligonu wojskowego. Po dotarciu do asfaltowej drogi, skręcamy na południe, a po 200 metrach w leśny dukt na wschód. Niedaleko na południe od szlaku znajduje się zbiornik przeciwpożarowy, który jest ostoją ptactwa wodnego oraz wodopojem dla zwierzyny leśnej. W pobliżu zbiornika znajduje się leśny parking, przy którym można odpocząć. Z tego miejsca rozpościera się widok na wysokie maszty (289 metrów i 330 metrów) Radiowego Centrum Nadawczego. Centrum zostało zbudowane w latach 1997-1999 i uruchomione 4 września 1999 roku. Po uprzednim uzgodnieniu istnieje możliwość zwiedzenia obiektów R.C.N.

Idziemy dalej leśnym duktem na wschód przez około 1 km, po czym przy styku z niebieskim szlakiem im. Mariana Przybylskiego skręcamy na północ. W trakcie marszu po raz drugi przecinamy czarny szlak. Po przejściu ok. 2,5 km skręcamy w lewo i kierujemy się na zachód. Wkrótce docieramy do asfaltowej drogi prowadzącej do R.C.N-u i skręcamy w prawo na północ. Dochodzimy do Drogi Krajowej nr 10 i przechodzimy na drugą stronę. Wchodzimy do Solca Kujawskiego i kontynuujemy marsz ulicą Kujawską, mijając po drodze stary murowany budynek w którym mieściła się kiedyś Szkoła Podstawowa nr 2. Chwilę dalej mijamy świetlicę Jagódka. Następnie po pokonaniu około jednego kilometra dochodzimy do przejazdu kolejowego. Przekraczamy go i skręcamy w prawo w ulicę Sosnową. Idziemy kilkaset metrów w kierunku wschodnim a następnie przy ścianie lasu skręcamy w prawo na południe.

Dochodzimy do gospodarstwa położonego w pobliżu torów kolejowych i skręcamy w lewo. Mijamy gospodarstwo z prawej strony, po czym droga wprowadza nas do lasu. Skręcamy w kierunku południowym. Stopniowo szlak kieruje nas w stronę torów kolejowych, krótki fragment pokonujemy idąc równolegle do linii kolejowej. Następnie skręcamy w lewo i kierujemy się na północ. Tak dochodzimy do asfaltowej szosy. Niedaleko, po lewej stronie szosy dostrzegamy cmentarz mennonicko-ewangelicki. Przed cmentarzem schodzimy z szosy w lewo. Tutaj szlak kończy się. Poniżej, za budynkiem dawnej szkoły a obecnie świetlicy wiejskiej, rośnie 400-letni dąb – jeden z najstarszych w województwie kujawsko-pomorskim.

długość szlaku – 31 km

kolor szlaku – czarny

Szlak rozpoczyna się na dworcu PKP w Solcu Kujawskim. Przechodzimy przez rondo im. Burmistrza Antoniego Nawrockiego i idziemy ulicą Długą, którą dochodzimy do cmentarza przy ul. Piotra Skargi. Idąc wzdłuż cmentarza, z lewej strony wchodzimy do lasu. Tu łączymy się z czerwonym szlakiem Martyrologii Solecczan. Wychodzimy na ul. Targową. W pobliżu posesji nr 15 obydwa szlaki skręcają w prawo leśnym duktem. Na końcu lasu, po prawej stronie znajduje się obelisk poświęcony pamięci kilkuset Polaków z Bydgoszczy i okolic, rozstrzelanych jesienią 1939 roku. Idziemy dalej prosto. Po prawej stronie znajduje się Biała Góra. Jest to jedna z piaszczystych wydm porośniętych drzewostanem sosnowym. Obecnie Biała Góra jest użytkiem ekologicznym. Po krótkim marszu skręcamy w lewo, by dotrzeć do przejazdu kolejowego. Po przekroczeniu przejazdu kolejowego zaczynają się Makowiska.

Droga prowadzi na południe. Po wejściu do lasu skręcamy w lewo i po krótkim marszu w prawo i wkrótce wychodzimy na pole. Przez pole dochodzimy do drogi krajowej nr 10, którą przecinamy i kierujemy się do miejscowości Rudy. W Rudach, koło dworku skręcamy w prawo i zmierzamy na zachód. W okolicach dworku znajdują się stawy, które sprawiają, że obszar ten jest jednym z piękniejszych w naszej gminie. Teraz wędrujemy na południowy zachód. Częściowo trasa czarnego szlaku pokrywa się w tym miejscu ze ścieżką przyrodniczo-edukacyjną „Ku źródliskom”. Stopniowo szlak zmienia kierunek na zachodni. Wchodzimy w obszar po osadzie Łażyn. Tylko fragment ściany jednego z budynków i zdziczałe drzewa owocowe są świadectwem po gospodarstwach. Warto dodać, że na terenie byłej wsi Łażyn postawiony jest pamiątkowy kamień poświęcony bł. Czesławowi Jóźwiakowi, męczennikowi z okresu II wojny światowej. Ponadto w pobliżu kamienia ustawiona jest tablica przedstawiająca historię wsi. Dochodzimy do skrzyżowania dróg leśnych i skręcamy w prawo a potem w lewo aż docieramy do wiaduktu. Następnie skręcamy na południe i po klucząc leśnymi ścieżkami docieramy do plaży nad Jeziorem Jezuickim, po czym ponownie skręcamy do lasu. Po krótkim marszu wychodzimy drogę gruntową i zmierzamy w kierunku północno-zachodnim do Stryszka. W okolicach Leśnictwa Zielonka przecinamy obwodnicę bydgoską i pagórkowatym terenem zmierzamy w kierunku północnym. Znajduje się tam pomnik ku pamięci 51 mieszkańców Bydgoszczy, zamordowanych w 1939 r. przez Niemców. Stamtąd już niedaleko do pętli tramwajowej na bydgoskich Glinkach, gdzie kończymy naszą wędrówkę.

długość szlaku – 41 km

kolor szlaku – żółty

Szlak rozpoczyna się przy pętli tramwajowej Łęgnowo w Bydgoszczy. Początkowo omija tereny byłych zakładów chemicznych. Biegnie równolegle do szosy (ul. Nowotoruńska) i prowadzi przez Żółwin. Następnie skręca na południe i przecina drogę krajową nr 10 w kierunku Wypalenisk. Mijamy opuszczoną wieś i idziemy leśną drogą na wschód. Dochodzimy do dużej polany, na której kiedyś znajdowała się osada Trzcianka. Później w miejscu tym mieścił się ośrodek jeździecki o nazwie Ułanka. Dziś znajduje się tutaj miejsce na postój dla turystów. Następnie szlak skręca w prawo. Po dojściu do szosy podchodzimy głębokim wąwozem pod Szwedzką Górę. Nazwa pochodzi od znajdującego w tym miejscu posterunku wojsk szwedzkich w czasach tzw. potopu szwedzkiego. Idziemy asfaltową drogą i wkraczamy do Chrośny. Mijamy kolejne zabudowania. Na końcu wsi napotykamy skrzyżowanie. Drogą w lewo wchodzimy w las. Przechodzimy przez dwa leśne skrzyżowania, po czym skręcamy w lewo. Po prawej stronie znajduje się polana którą porastają stare dęby. Dochodzimy do drogi, na której skręcamy w lewo. Szlak wychodzi z lasu i prowadzi w rozległą dolinę Kanału Chrośniańskiego. Mijamy kapliczkę z 1946 roku oraz dwa gospodarstwa znajdujące się po lewej stronie drogi, za którymi wchodzimy w las, by potem skręcić w prawo.  Szlak wije się pomiędzy ścianą lasu a leśnymi szkółkami. Po dojściu do utwardzonej drogi skręcamy w prawo, po czym na najbliższym rozwidleniu w lewo. Mijamy szpaler modrzewi. Leśny dukt stopniowo przeistacza się we wiejską drogę. Docieramy do Osieka Wielkiego. Po lewej stronie widzimy maszt telefonii komórkowej, z prawej mijamy Szkołę Podstawową. Na końcu wsi, przed lasem droga skręca w prawo. Dochodzimy do dużego, skrzyżowania z przystankiem PKS. Szlak prowadzi prosto w las. Po jego przejściu przekraczamy mostek przez rzekę Zieloną i wychodzimy na odkryty teren. Szlak prowadzi wiejską drogą. Przecinamy skrzyżowanie i na krótko wchodzimy w las, za którym wychodzimy w pierwsze zabudowania Glinna Wielkiego. Po lewej stronie widać duży staw, który powstał po dawnym żwirowisku. Za małym laskiem napotykamy krzyż. Tutaj skręcamy w lewo. Po dojściu do ściany lasu skręcamy w prawo a następnie w lewo w głąb. Po ok. 700m szlak skręca w prawo. Dochodzimy do leśnej drogi, którą przechodzimy i wchodzimy w przecinkę. Następnie przecinamy drogę i przechodzimy przez wzgórza Góry Toruńskiej. Ponownie napotykamy skrzyżowanie. Tym razem szlak prowadzi na skos w prawo a po 500 m w lewo. Wychodzimy na dużą polanę. Przez zagajnik idziemy dużym łukiem w prawo i wchodzimy w młody las. Po dojściu do poprzecznej drogi napotykamy szlak Zielonej Strugi (czerwony). Skręcamy w lewo i idziemy w kierunku wschodnim. Obydwa szlaki prowadzą jakiś czas razem. Po wyjściu na dużą polanę czerwony szlak odbija w lewo, a my przechodząc koło kilku zabudowań ponownie wchodzimy w las. Po lewej stronie widzimy kolejne zabudowania, po czym na łuku drogi, szlak prowadzi prosto. W Dąblinie wychodzimy na bitą drogę w prawo, po czym koło krzyża skręcamy w lewo. Następnie docieramy do asfaltowej drogi Gniewkowo – Kąkol i skręcamy w prawo. Po 200 metrach docieramy do miejsca martyrologii mieszkańców powiatu inowrocławskiego z okresu II wojny światowej. Do Gniewkowa docieramy asfaltową szosą po ok. 2,5 km. Szlak kończymy na stacji PKP w Gniewkowie.

długość szlaku – 31 km

kolor szlaku – czerwony

Wędrówkę rozpoczynamy na stacji PKP w Przyłubiu i udajemy się w kierunku wschodnim. Początkowo poruszamy się przez pagórkowaty teren aż do osiągnięcia skraju lasu. Szlak wije się, zmieniając kierunek, aż do przecięcia drogi krajowej nr 10. Docieramy do wysokiej wiślanej skarpy i skręcamy na południowy wschód. Idziemy wąską ścieżką, przedzierając się przez kolczaste zarośla. Po czasie wychodzimy na dużą polanę. Jesteśmy na terenie dawnej osady Gajtowo. Wśród wspaniałych pomników przyrody po raz ostatni podziwiamy panoramę rozlewiskowych jeziorek. Trasa szlaku zaczyna oddalać się od Wisły. Napotykamy na czarny szlak rowerowy „Doliną Dolnej Wisły”. Ponownie przecinamy krajową „10” i leśną drogą docieramy do wiaduktu nad torami kolejowymi w Kąkolu. Następnie skręcamy ukośnie w prawo i schodzimy do Zielonej Strugi. Przez drewnianą kładkę przechodzimy na drugi brzeg i mijając mały domek, wchodzimy w las. Szlak doprowadza nas do Leśniczówki Zielona. Ponownie przekraczamy Zieloną strugę, tym razem solidnym mostkiem. W jego okolicy znajdują się pomnikowe dęby. Drogą dochodzimy do skrzyżowania i skręcamy w prawo. Mijamy schowane w lesie letniskowe domy i skręcamy w lewo, a po kilkuset metrach w prawo i ponownie w lewo. Leśnymi duktami docieramy do skrzyżowania pośród skupiska okazałych dębów przy Leśnictwie Niedźwiadki. Kierujemy się na południe aż do dużej polany, na której znajduje się osada Dąblin. Tu Szlak Zielonej Strugi łączy się ze Szlakiem Puszczańskim (żółtym). Przez pewien czas obydwa szlaki prowadzą równolegle aż do momentu przejścia przez młody sosnowy las. Szlak żółty odbija w prawo, a my idziemy prosto na zachód. Wychodzimy z lasu i jesteśmy w  Godziębie. Teraz przez Kępę Kujawską zmierzamy do Rojewa. Ostatni odcinek szlaku prowadzi asfaltem.

długość szlaku – 12 km

kolor szlaku – zielony

Uroczyste otwarcie i poświęcenie szlaku oraz pierwsze przejście odbyło się dnia 08.09.2007r.

Wędrówkę zaczynamy przy Kościele Parafialnym w Nowej Wsi Wielkiej. Tam zaczyna się również szlak czerwony do Bydgoszczy. Obydwa szlaki początkowo przebiegają wspólnie asfaltową szosą w kierunku wschodnim. Po przekroczeniu przejazdu kolejowego, szlak czerwony skręca w kierunku północnym, a my idziemy dalej na wschód. Przekraczamy bocznicę kolejową i po przejściu ok. 500m skręcamy w lewo na północ. Idziemy brzegiem lasu (z prawej strony), po czym na najbliższym rozwidleniu skręcamy w prawo. Po krótkiej wędrówce wchodzimy na ścieżkę dydaktyczną „Buczyna”, która została wytyczona i wykonana przez Nadleśnictwo Solec Kujawski. Przez jakiś czas szlak i ścieżka dydaktyczna prowadzą razem. Wkraczamy na starą drogę do Leszyc. Tutaj zachwyt wzbudzają pomnikowe lipy i strzeliste świerki oraz modrzewie. Po wyjściu z lasu dochodzimy do skrzyżowania dróg, na którym widnieją znaki szlaku rowerowego „Świadkowie Historii”. Przekraczamy skrzyżowanie i po około 600 metrach mijamy Leśnictwo Dębinka. Na najbliższym skrzyżowaniu skręcamy w lewo, na północ.

Na pierwszym rozwidleniu dróg, w niskim drzewostanie, skręcamy ukośnie w prawo. Po krótkiej wędrówce wchodzimy w wysoki las. Szlak po około 1200 metrach zmienia kierunek i wychodzimy na dużą polanę ze zbiornikiem pożarowym. Tu możemy chwilę odpocząć, szczególnie w upalny dzień. Na najbliższym skrzyżowaniu dróg ponownie dostrzegamy niebieskie znaki szlaku rowerowego. Po przejściu około 600 metrów szlak, którym idziemy łączy się z niebieski szlakiem pieszym im. Mariana Przybylskiego. Wkrótce dochodzimy do miejscowości Chrośna.

Na najbliższym skrzyżowaniu skręcamy w prawo i mijamy pierwsze zabudowania. Po  skręcie w lewo droga doprowadza nas do kapliczki przy asfaltowej szosy w Chrośnie. Tam obydwa szlaki, którymi zmierzamy dołączają do żółtego szlaku „Puszczańskiego”. Mijamy budynek dawnej szkoły a następnie świetlicę wiejską. W tym miejscu szlak się kończy.

długość szlaku – 16 km

kolor szlaku – niebieski

Szlak nosi imię Mariana Przybylskiego (1923-1988), wieloletniego działacza i prezesa koła nr 41 Polskiego Towarzystwa Krajoznawczo-Turystycznego przy ówczesnych zakładach ZREMB. Uroczyste otwarcie oraz pierwsze przejście odbyło się dnia 07.05.2006r.

Szlak ma swój początek na stacji PKP w Przyłubiu. Od przejazdu kolejowego wchodzimy w las i idziemy w kierunku południowo-zachodnim. Początkowo szlak wiedzie razem z czarnym szlakiem im. Jerzego Szafkowskiego. Po krótkim czasie przechodzimy obok zabudowań. Droga prowadzi głębiej w las. Z prawej strony teren jest pagórkowaty. Po przejściu małym wąwozem odbijamy od drogi ścieżką w prawo. Dochodzimy do skrzyżowania. Na wprost możemy dostrzec zielone znaki szlaku im. T. Dolczewskiego. Szlak, którym podążamy skręca w lewo, na południe. Po krótkim marszu, droga wyprowadza nas pomiędzy ścianę lasu a rozległy teren dawnego poligonu wojskowego. Na jego miejscu znajduje się Radiowe Centrum Nadawcze.

Za pierwszym skrzyżowaniem dróg, po lewej stronie, za szkółką leśną znajduje się niezbyt głęboki, rozległy dół. Z opowieści miejscowej ludności wynika, że jest to ślad po eksplozji w tym miejscu pocisku rakietowego V1. Po powrocie na drogę  kierujemy się na południowy-zachód. Opuszczamy strefę dawnego poligonu i wchodzimy w głąb lasu, w pagórkowaty teren. Docieramy do asfaltowej szosy, którą przecinamy. Początkowo kierujemy się na zachód, wkrótce jednak szlak skręca w prawo. Dochodzimy do podnóża Szwedzkiej Góry. Nazwa pochodzi od znajdującego się w tym miejscu posterunku wojskowego z okresu tzw. „potopu szwedzkiego”. W czasie ostatniej wojny w tych okolicach ukrywali się radzieccy wywiadowcy , którzy dokonywali rozpoznania ówczesnych zakładów zbrojeniowych w Łęgnowie. Szlak prowadzi w lewo i wchodzi na teren starodrzewia celowo zachowanego przez leśników. Przeszło 100-letnie sosny  towarzyszą wędrowcom aż do Łąk Studzienieckich. Wkrótce dostrzegamy niebieskie znaki szlaku rowerowego. Przez pewien czas szlaki prowadzą równolegle, po czym za małym zbiornikiem wodnym skręcamy ukośnie w lewo. Jeszcze przez jakiś czas podziwiamy okolice Łąk Studzienieckich, aż do wyjścia na leśną drogę. Poruszamy się w kierunku wschodnim. Za skrętem w prawo dostrzegamy zabudowania. Jesteśmy w Chrośnie. Po dojściu do  asfaltowej szosy skręcamy w lewo. Znajdujemy się na trasie żółtego Szlaku Puszczańskiego. Wędrówkę kończymy przy budynku wiejskiej świetlicy.